دانلود گنجینه نوحه های حسین فخری

1. باغبان برخیز گل به دامان است
2. زینب ز سوز سینه رو کرده بر مدینه
3. زینب عزادارم من همان گل یاسم

1. بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران
2. به کربلا آب روان قیمت جان شد ( با الهام از ملودی کویتی پور)
3. در حقیقت صد جهان بودی نبودی یک کسی
4. خم شدم بابا نشانت را ز انگشتر گرفتم
5. ای پور فاطمه جان ها نثار تو
6. ای ساربان آهسته ران که آرام جانم می رود
7. برادر بی کفن حسینم
8. بر رگ حنجرش خنجری بوسه زد
9. آتش زدند بر خیمه ها
10. باز یاران کربلائی گشته ام
11. چو سر نباشد به پیکر تو
12. فشنگ آخر
13. چنگ دل آهنگ دلکش می زند (اجرای قدیم)
14. همه گویند زینب ناله کم کن
15. هر کیم یا هر چیم پیش تو سر به زیر میام
16. وای وای از محنت و درد و غم شام بلا
17. کیست این بانو درون قتلگاه
18. دل هر کس که حسینی ست ز خود بی خبر است
19. لاله ي خونين شده
20. مگر حسين جان چه بود گناهت
21. مهلت بده عباس را از خواب بيدارش كنم

1. آن شب تمام آسمان همدرد ما بود
2. دست من و عنایت و لطف و عطای فاطمه
3. کوه به کوه منزل به منزل دیده را دریا کنم

1. شیعه به پا خیز
2. چرخ از این ماتم گریبانش سحرگاهان شکافت
3. از دیده خون جاری شود امشب زهجران علی
4. ایها الناس چه گویم به شما
5. آرام کن گریه ای دختر زهرا
6. به سودای تو من هر دم علی گویم علی گویم
7. شب ناله های مرغ حق دیگر نمی آید به گوش
8. غرقه به خون شد فرق عدالت مولا علی جان مولا علی جان
9. گریان یتیمان علی از داغ هجران علی
10. مناجات علی ابن ابیطالب (ع)
11. نماز (اجرای قدیم)
12. نماز (اجرای جدید)
13. ناسپاسان زمان قدر علی نشناختند

بیش از حزن و اندوهی که با یادآوری حادثه ی عاشورا بر روح و روان سایه می اندازه، این آفتاب عظمت و حماسه است که در آسمان دل عشاق حسینی تابیدن می گیره، از این رو بسیار متناسبه اگه نوحه هائی که در توصیف این رویداد پرعظمت و حزن انگیز اجرا می شن همانند پرنیانی باشند بافته شده از تار و پود حزن و حماسه به منظور بستن زخم های دل عزیزان حسینی و برچیدن اشک های غم از رخساره ی خیس این دلسوختگان عاشق.

این امر در نوحه های سال های گذشته حسین فخری کاملاً نمود داشت هم برای کارها و هم برای شخص ایشان. اما در چند سال اخیر با وجود اینکه آقای فخری سن وسال زیادی نیز ندارند و در میانسالی به سر می برند اما سپیدی موها و ظاهر و صورت بسیار محزون او، همچنین صدا و نفس او تغییر محسوسی پیدا کردند. که این ناراحت کننده است.

رسول خدا(ص) فرمود: «دوست داشتنی ترین رنگ ها نزد خداوند رنگ مشکی است» روزی مردی که ریش هایش زرد شده بود نزد پیامبر(ص) آمد، آن حضرت فرمود: «این چه قشنگ است» روز دیگر آن مرد در حالی نزد پیامبر(ص) آمد که ریش خود را با حنا سرخ کرده بود، فرستاده خدا(ص) فرمود: «این زیباتر است» روز دیگر آن مرد در حالی نزد پیامبر(ص) آمد که ریش خود را سیاه کرده بود، پیامبر(ص) خندید و فرمود: «رنگ مشکی از دو رنگ دیگر بهتر است».

امام باقر(ع) فرمودند: «موهای بناگوش پیامبر(ص) سپید شده بود و با حنا و کتم خضاب می بست». در حدیث دیگر از امام صادق(ع) آمده است که مردی با رنگ سیاه ریش خود را خضاب کرد هنگامی که نزد خاتم الانبیاء(ص) آمد آن حضرت فرمود: «رنگ مشکی، نور اسلام و ایمان، وسبب ترس دشمنانتان است».

همچنین عبیدالله ابن عمر در مورد رنگ سیاه موهای امام حسین(ع) در این سن و سال پرسید، امام فرمود: «آن گونه که می بینید نیست، این مخلوط حنا و کتم است.»

بله، سخن حضرت امیر(ع) که می فرمایند:«هیچ گاه راه هدایت را به خاطر کمی راه یافتگان ترک مکن.» بلاشک درست است که خود سخن حضرت معیار سنجشی است برای ارزیابی میزان صحت و سقم و درستی دیگر امور، اما باید بپذیریم که این سخن بدان معنا نیست که خلوص یعنی در حاشیه بودن و دارای هم مسلکانی اندک. نباید مقصود معرکه گیری و خودنمائی باشد ولی وقتی کاری برای مقدسات دین انجام می گیرد باید از هر لحاظ فاخرتر برجسته تر و جذاب تر از دیگر کارها باشد، که متأسفانه این گونه نیست.
برای یک شوی تلویزیونی پر از لهو و لعب میلیون ها دلار خرج می کنند و از هر فاکتوری مثل کیفیت بالای تصویربرداری، چرخش های حرفه ای دوربین، صحنه آرائی های پرخرج، استفاده از سیستم های پر قدرت و با کیفیت و... بهره می گیرند. و برای ترویج افکار اهریمنی خود از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند، کاش این جدیت و سرسختی در کار را افرادی نیز برای کارهای مذهبی می داشتند. که وقتی نوبت به کارهای مذهبی می رسد دچار افکاری موهوم و سراسر پندار می شویم، که این «ریا»ست و این خوب نیست و هزار فکر کوته دیگر.
آدم بی اختیار یاد بیت معروف مولوی می افته که: «زان که از قرآن بسی گمره شدند \ زین رسن قومی درون چه شدند» قرآن حبل المتین هدایت و رسنی است برای عروج خدائی انسان ولی کوته فکری انسان باعث شده عده ای کثیر از این رسن برای هبوط به چاه ظلمت استفاده کنند.
«جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر کند \ چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند»
بله، درسته، مسجد جامع خرمشهر بدون تردید از قداستی خاص نسبت به دیگر مساجد برخوردار است که این مسجد نماد مقاومت سلحشورانه ی اسلام در مقابل کفر و استکبار جهانی است و یادآور خون هزاران شهیدی است که گلبوته ی قداست و ظلم ستیزی را در جای جای خاک ایران زمین گلبرگ گشودند. که از استشمام عطر روح انگیز این گل خوشبو، خون یکتاپرستی و توحید در کالبد بی جان جهان از نو جاری گشت، تا دنیائی تا سپیده سحرگاه رعب انگیز محشر بی هراس از خوف تبه کارهای عالم خاک سرمست و مدهوش باقی گذارده شود.
با این همه به علت فضای بسیار محدود، این مسجد پذیرای عده ای معدود از عزاداران حسینی است. از این رو چه بهتر بود بعضی از مداحی های آقای فخری در محیطی بازتر برگزار می شد تا عده ای بیشتر از فیض عاشورائی این نغمه سرائی ها بهره مند می شدند. هر چند که مداحی ایشان در این محیط مقدس جلوه ی معنوی خاصی را در دل و دیده ی عزاداران نمایان می کنه.
در مراسمات آقای فخری در شهرکرد که در محیطی بازتر اجرا می شدند شکوه و ابهت ظاهری مراسم از دریچه دوربین ملموس تر و نمایان تر بود. آقای فخری نباید تنها به بعضی از شهرهای جنوبی مثل خرمشهر، اهواز، بندر گناوه، جزیره مینو و... اکتفا کنند.
من می خوام کاری برای اهل بیت انجام بدم از دل و جان مایه می ذارم. اجازه بده دیگران در اخلاص ما شک کنند و برچسب ریا به کارمان بچسبانند و مهم نیست که مشتری این کارها تنها خداست و سخن دیگران نباید در کار ما خللی ایجاد کند و معاذالله ما را به سراشیبی مخوف ریای معکوس بکشانند.

از آنجائی که اصالت خاندان خواننده ی عاشورائی ترنم «بنشین تا به تو گویم زینب» یعنی حسین فخری بهبهانی است لذا در این صفحه به صورت فشرده به معرفی این شهر عالم خیز و شهید پرور می پردازیم.
شهر امام زاده ها و صلحا یعنی بهبهان شهری است با نام قدیم ارگان (به عربی یعنی ارجان) با پیشینه ای با قدمت 2هزار سال قبل از میلاد. آثار باستانی بدست آمده در سال (1361) و گور مکشوفه کتین هوتران شاهزاده ی عیلامی گواهی است گویا بر قدمت چندین هزار ساله ی این شهر.
شهری که از قدیم الایام مرکزیت ارگان و کهگیلویه (دهدشت) را بر عهده داشته که در دوره ساسانیان مجدداً بازسازی و به شهر آریاگان که یکی از چهار شهر بزرگ و مشهور آن دوران بود مبدل گردید.
در سال (201) هجری قمری حضرت علی ابن موسی المرتضی الرضا(ع) امام هشتم شیعیان جهان که از مدینه خارج و به بصره وارد شده بود از آنجا به آبادان (قدمگاهی که اکنون در بین آبادان و خرمشهر سمت پل فیروز قرار دارد) سپس به رامهرمز و پس از آن به ارجان آمد تا از طریق جاده و پل قدیم ان به سمت فارس یا اصفهان و سپس سناباد طوس حرکت نماید. این شهر را شهر صاحب الزمان نیز می توان نامید شهری است که رایحه بهشتی نرگس زارهای شصت پر و شهلایش مشام هر جان منتظر را ناخودآگاه از شمیم مبارک یاد گل نرگس یعنی عطر وجود حضرت مهدی موعود (عج) معطر می سازد.
گلهای نرگس این سامان شهرتی جهانی دارند به گونه ای که در دومین سال آخرین دهه ی هزاره ی دوم میلادی (1992) در جشنواره ی گل سرزمین گلها یعنی هلند این گل رتبه ی نخست را به خود اختصاص داد.
در دهه ی 40هجری تعدادی هلندی با مراجعه به نرگس زارهای بهبهان مقداری از پیازهای نرگس را به منظور تکثیر به هلند منتقل و اقدام به پرورش این گل نمودند.
اخیراً در این شهر از تعداد مزرعه های نرگس بسیار کاسته شده است به گونه که در سال 50 بیش از 900 هکتار مزرعه کشت نرگس وجود داشت که هم اکنون در بهترین حالت به 70 هکتار می رسد. که به قول مزرعه داران محلی تا قبل از سال 57 بیش از 50 مزرعه نرگس وجود داشت که این تعداد به 5 مزرعه تقلیل پیدا کرده اند.
این شهر یعنی ارگان در دوره های بعد بر اثر زمین لرزه و شکست سدی که بر رودخانه ی مارون بسته شده بود به زیر آب رفت. افراد بازمانده در محلی نزدیک به ارگان به نام بهان گرد هم آمدند که عده ای نیز از دیار بکر (در ترکیه ی امروز) به آنها ملحق شدند و در محلی دیگر که بهتر از بهان بود شالوده ی شهر جدیدی را بنیان نهادند.
شهری که در دوران دفاع مقدس نیز نام آن چندین مرتبه بر سر زبان ها افتاد که در یکی از این موارد مدرسه ای در ان توسط موشک های ساخت شوروی و فرانسه به وسیله ی رژیم بعث عراق بمباران گردید. که بر اثر آن 71 دانش آموز و 4 معلم کشته و 130 دانش آموز و 11 معلم دیگر به شدت مجروح گردیدند. شدت این انفجار به حدی بود که ساختمان مدرسه کاملاً نابود گردید و دوچرخه های دانش آموزانش تا فاصله ای بسیار دور از محل وقوع حادثه پرتاب گردیدند. حادثه ای که رهبر امت امام خمینی کبیر(ره) آن را حادثه ای تلخ و دردآور خواندند. خاک این منطقه که قسمتی از خاک زر خیز خوزستان است بسیار مرغوب و غنی می باشد که به برکت وجود رودهای مارون و خیرآباد بر سرزمینی حاصل خیز و پربرکت مبدل گردیده است.

با گوش دادن به یکی از نوحه های قدیمی حسین فخری با دو بیت اول:

این قوم که فارغ ز جهان گذرانند / دیریست که از جام بلا دردکشانند

هر چند که در عشق و جنون شهره ی شهرند / گمنام ترین لاله بی نام و نشانند

احساسی عرفانی و خدائی بر من غالب شد که مجبور به نوشتن چند خط در توصیف این حس و حال در این صفحه شدم.

با عشقی اناالحق وار نسبت به وجود خدائی که مادر سادات، حضرت صدیقه اطهر سلام الله علیها را محمل و محل ظهور و تجلی خود قرار داد تا مخلوقات عالم به واسطه ی شناخت ذریه پاک این درّ دریای بندگی به سرمنزل توحید راه یابند. ترنم این نغمه شیخ اجل را در دل خود نجوا می کنم.

گویند تمنائی از دوست بکن سعدی / جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنائی

هبوط آدمی به قلمرو خاکی دنیا در حقیقت لطفی بود الهی و خیزی بلند، برای رساندن آدمی به آنچه پیش تر سزاوار آن بود نه استقرار او در این وادی معصیت زا و تا گردن فرو رفتن او در گرداب مخوف لذایذ خاک. که علی(ع) در نکوهش دنیا این نکته را کافی می داند، که دنیا تنها مکانی است که در آن معصیت خدا انجام می پذیرد یعنی جائی پست تر از درکات دوزخ. با این حساب معقول به نظر می آید که اگر پاکان و صالحانی که از گناه معصومند معاذالله وارد دوزخ نیز شوند باز این عشق بندگی باشد که همچون خون در تمامی رگ های وجودشان جریان داشته باشد. البته این امر رویه ای معکوس نیز دارد. یعنی حضرت رحمانی که رحمت او مقدم بر غضبش می باشد برای دلبستگان دنیا، دوزخ آن مکان عاری از گناه را که حق است و اعلی تر از زمین یکسر گناه، در طول رحمت خویش به عنوان جایگاه آنان خلق نمود.

گرچه می گفت که زارت بکشم / می دیدم که نهانش نظری با من دلسوخته بود

اما برای انسان شیدائی که محاط در عشق بندگی حق روزگار می گذراند با زبان حالی این چنین:

من محو خدایم و خدا آن من است / هر سوش مجوئید که در جان من است

سلطان منم و غلط نمایم به شما / گویم که کسی هست که سلطان من است

نه لهو و لعب حرام دنیا وجودی اصیل دارند و نه مشغله های حلال عقبا، که به فرموده ی مولوی: اینان دام دنیا را دام مرغان ضعیف می دانند و دام عقبا را دام مرغان شریف لذا فرجامی جز فناء فی الله و محو در وجود حضرت معشوق برای خود متصور نیستند.

چه علی که خالق، شده میزبانش \ چه علی که کعبه، شده زادگاهش \ همه مست فیضش \ همه عبد کویش \ همه مات قدرش \ همگان گدایش \ همگان فدایش \ همگان سپاهش \ همه دوستدارش، همه بی قرارش \همه جان نثارش، همه خاکسارش \ به حرم طلوعش، به جهان فروغش \ به ملک عنایت، به بشر نگاهش \ قدمش به کعبه، حرمش به گردون \ کرمش به عالم، نعمش به آدم \ به خدای منان!!! به تمام قرآن!!! \ به جلال احمد، به مقام حیدر \ به کمال زهرا، به وقار زینب \ به شبیر و شبر، به بهشت و کوثر \ به قتال همزه!!! به نبرد مالک!!! \ به صفای سلمان، به خلوص بوذر \ به حقیقت دین ، به تمام ایمان به حبیب و میثم \ که علی است مولا که علی است سرور \ که علی است هادی که علی است رهبر \ که علی است ظاهر که علی است باطن \ که علی است آدم که علی است خاتم \ چه خوش است عمری، شب و روز دائم!!! \ ز علی بگویم ز علی بخوانم \ به علی ببالم ، به علی بنارم \ ز علی بخواهم، ز علی ستانم \ که علی است عشقم!!! که علی است عمرم!!! \ که علی است قلبم که علی است جانم \ گر از او نگویم، گر از او نخوانم (معاذالله) (خدا آن روز را نیاورد) \ به چه کار آید، سخن و زبانم؟! \ به خدای حیدر، من و دوستانم \ من و دودمانم، من و خاندانم \ که علی است مظهر که علی است مذهب \ به خدای کعبه که علی است باور \ دل اگر خواهی... نگری خدا را... \ به خدا علی بین... به خدا علی را... \ چو حرم دلت را، حرم علی کن!!! \ چو نبی دو دیده، بگشا علی بین \ همه با علی گو، همه با علی رو \ همه دم علی جو، همه جا علی بین \ به جهان علی بین، به جنان علی بین \ به زمین علی بین، به سما علی بین \ به علی مخلصم... به علی مریدم... \ به علی محبم... به علی غلامم... \ به علی حیاتم... به علی مماتم... \ که علی امیرم... بود او امامم!!!

امروز، یعنی جمعه سیزدهم ادیبهشت ماه سال یک هزار و سیصد و نود و دو، صبحدمی باطراوت و بهشتی داشت آن گونه که می شد مهربانی خدا را در هنگام بارش رحمت بی دریغش، بیش از هر روز دیگه ای در این سحرگاه روح پرور احساس نمود. از هنگامه ی اذان صبح دقایقی بیش سپری نگشته است که سکوت ممتد سحرگاهان با طنین تسبیح آن چه در زمین و آسمان است به یکباره در هم می شکند. آن چنان که گوئی تمام ذرات و موجودات عالم هستی سرمست و مدهوش از باده عشقی بی نهایت، سر به سجود بر روی زمینی سراسر محراب و رو به سوی آسمانی یکپارچه منبر، با سینه هائی پر از سوز و نغمه هائی آتش گون، به راز و نیاز با حضرت معشوق، معنویتی افلاکی را در عالم خاک بنیان می گذارند.

شمیم رها و جاری غنچه های نورسته بهاری در این هوای پاک و تصفیه شده به مدد قطرات پاک و پاکیزه ی باران سبب ساز وزیدن نسیمی خنک و دلپذیر شده است. نسیمی که با وزیدن در لابه لای برگ های تازه شکفته ی درختان شهر صدای ضجه ی خود را با زمزمه ی موزون هزاران گنجشکی که سر به آسمان بر منبر شاخه های پر از جوانه، در خلوت سحرگاهی خود به مناجاتی عاشقانه با معبود مشغولند، در هم می آمیزد. تا با گوش دل فرادادن به این هارمونی مقدس شاهد تفسیر عینی آیه ی شریفه ی «یسبح لله ما فی السموات و ما فی الارض الملک القدوس العزیز الحکیم» باشیم تا این بار آیات الهی را به صورت قرآنی مصور به تلاوت بنشینیم.

از شدت باران کاسته شده قسمتی از پرتوهای زردفام خورشید از دریچه هائی که بین ابرها ایجاد شده است با خطوطی نورانی از بی کرانه ی آسمان به سمت زمین تطهیر شده ی شهر تابیدن می گیرند. سنگ فرش ها و آسفالت های خیس خورده ی کوچه ها و خیابان ها با پرتوهای طلائی رنگ خورشید و قوس و قزحی ملون و با طراوت که مختص صبحدم های بارانی است ظاهری چشم نواز و خیره کننده به گستره ی شهر می بخشند. قدم زدن در چنین صبحی و درک نمودن جلوه ها و زیبائی های مدهوش کننده ی آثار صنع الهی پیامدهای خوش آیندی بر روح و روان و حتی هوش و حافظه و قدرت ایمان انسان بر جای می گذرد.

دویدن بر چمن های نمناک استادیوم شهر که با قطرات باران شادابی زائدالوصفی پیدا کرده اند هر لحظه بر انرژی و توان انسان افزوده و ذهن و خاطر را از بند افکار در هم فرورفته و پوچ روزمره رهائی می بخشد.

سحرخیزی و داشتن ورزشی صبحگاهی به حکم هر عقل سلیمی برای کسب انرژی روحی و جسمی که تا پایان روز این شادابی و طراوت مانند خون در تمامی رگ های وجود جاری باشد عملی است واجب و ضروری.

برنامه بعدی، داشتن چهار پنج ساعتی مطالعه و تحقیق و یادداشت برداری است که البته کارهای فکری به حق انرژی فراوان تری را نسبت به دیگر کارها طالبند. نوشیدن یک لیوان چای تازه دم و گوش سپردن به یک قطعه ی موسیقی می تواند بعد از این فعالیت سنگین مغزی، فکر را برای کارهای بعدی مهیاتر سازد.

یک تراک دو سه دقیقه ای از نواهای حماسی حسین فخری قرعه ی دانلود موسیقی امروز از اینترنت است. نوائی در وصف مولانا علی، صلوات الله علیه که باز مطابق با اکثر کارهای حسین فخری با گیرائی و گرمی خاصی خلق گردیده است کاری زیبا هم از لحاظ ملودی و هم از جنبه گزینش شعر. (ملودی آن مشابه با ملودی «نه به دیده نورم نه به تن توانم" بنشینم و خون جگر فشانم» است.)

این شعر متفاوت و زیبا که متأسفانه کامل اجرا نشد، قادر خواهد بود در فراز و فرود امواج دلربای ترنم ملکوتی حاج حسین فخری، زورق هیجان و عاطفه را در دل دریائی دوستداران علی(ع) به جنبش طوفان گون وادار نماید.

که البته ابن بار نیز مطابق با معمول دیگر کارهای حسین فخری این قطعه از لحاظ شفافیت ضبط، از کیفیت مناسبی برخوردار نیست. خود صدای حسین فخری نیز کمی گرفته است و در مصرع «که علی است مولا، که علی است سرور» صداشون به صورت ظریف و دقیق بر روی کار تنظیم نشده است. تحریرها نیز که به سرعت زده می شوند و تقریباً در کل کار یک شتاب غیرضروری وجود دارد.

این نوحه را با نوحه «خواهم امشب خون ز چشم تر بگریم» قیاس کنید، «خواهم امشب...» چقدر زیبا و دقیق کار شده بود. البته کاری است قدیمی ولی با این وجود، از لحاظ کیفیت، جنس صدا کاملاً شفاف و گیرا، تحریرها کاملاً متناسب و حساب شده، اوج و فرودها بسیار منظم و به جا، صبر و حوصله و طمأنینه به کار رفته در کل کار نیز قابل تحسین است. با این حساب حق دارم که با حرص و ولع سیری ناپذیری منتظر باشم تا در رمضان امسال(92) نوحه ی « به خدای منان، به تمام قرآن» با کیفیت مناسب تری توسط آقای فخری بازخوانی شود. که قرار گرفتن کجاوه ی مدح مولا امیرالمؤمنین در این شعر بر شانه های حماسی، عاشورائی ترنم حسین فخری قادر خواهد بود که معرفت و شهود محبّان علوی را به سوی بادیه ای پر از عشق و صحرائی سراسر صفا از مهر و عطوفت علی رهنمون سازد.

در آخر بیان این مطالب ضروری به نظر می رسد که ایرادهای گرفته شده در قیاس با توانمندی های خود حسین فخری و انتظار بالائی است که بواسطه ی کارهای ناب ایشان بوجود آمده اند وگرنه، خود من که تقریباً با تمامی مداحان تا حدودی آشنائی دارم، کسی را سراغ ندارم که این چنین مصمم و خستگی ناپذیر در خلق نمودن آثاری برجسته و ماندگار در منزلت اهل بیت(ع) این گونه توانمند و غنی عمل کرده باشد.

درود بر او و بر هر آن کسی که ذکر اهل بیت علیهم السلام زینت جاودانه ی لب ها و آرامش دهنده ی قلب او می باشد.

جمعه 13/2/1392 سید منصور میرزائی

شکی نیست اسلام دین شادی است و غم در آن امری استثنائی است و همچنین اسلام دین تعادل و دین شناخت حقیقی امور می باشد. برخی از مداحان و ذاکرین اهل بیت بر این باورند که تنها رسالت آنها گریاندن مردم به هر بهانه است. و هدف نهائی آنان گرم نمودن مجلس و داشتن محفلی پرسوز و گداز و برابر ضجه و اشک می باشد. در حقیقت یعنی نقش کارگردانی را بازی می کنند که در فیلمشان باید بهترین بازی را از بازیگرانشان بگیرند.

اسلام کسی را به گریه کردن و محزون بودن صرفاً به خاطر خود گریه و حزن و همچنین کسی را به شاد بودن برای خود شادی ترغیب نکرده مگر به خاطر مقدمات و مأخرات و انگیزه و سرانجام این گریه و شادی.

خنده جاهلانه نکوهیده و خنده متفکرانه ستوده است این امر بر گریه نیز همین گونه تطابق دارد.

اسلا م خنده و گریه را در مقابل هم و یکی را بر دیگری مقدم نداشته هر چند در شرایط عادی روحیه حاکم بر زندگی انسان باید شادی و نشاط باشد، نه غم و گریه.

البته گریه برای امام حسین(ع) و در حالت دعا و مناجات اگر برخاسته از اخلاص و با محرک خوف و رجا توأم با آگاهی باشد نه تنها این غم باعث فرسودگی روح و روان نمی گردد بلکه باعث آرامش، تخلیه هیجانات اضافی، و شادی حقیقی می گردد که بسیار پسندیده و ممدوح می باشد. و نقطه مقابل این امر شادی توخالی جاهلانه می باشد که روح انسان را ملعبه امیال شیطانی می سازد و روان او را در گرداب رعب انگیز لهو و لعب مدفون می سازد.

از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم \ ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

نغمه های حسین فخری در عین حزین بودن با صلابت و حماسه ای توأم بودند که با انتخاب اشعاری زیبا روح انسان را به آرامش و فکر وا می داشت که اکثر این نغمه ها از لحاظ هنری نیز نوازشگر روح هنرجوی شنونده بودند.

تار و پود هیچ نوائی به اندازه ی نوای نینوائی حسین فخری اینقدر با رنگ و بوئی عاشورائی به هم تنیده نشده است.

«یاحسین آنکه دل از غیر تو ببرید منم \ آنکه لاجرعه می مهر تو نوشید منم

آنکه از شوق به هنگام ولادت چون شمع \ عوض گریه در آغوش تو خندید منم

آنکه همراه تو آمد به صف کرب و بلا \ پا به پای تو صمیمانه بکوشید منم

آنکه خون شد دلش از محنت ایام ولی \ جامه صبر به تن بهر تو پوشید منم

روز عاشور به هنگام وداع آخر \ آنکه پروانه صفت دور تو گردید منم

آنکه چون لانه ی زنبور ز شمشیر ستم \ جسم عریان تو آغشته به خون دید منم

نشنیده است کسی از سر ببریده سخن \ آنکه صوت ملکوتی ز تو بشنید منم

آنکه با چوبه ی محمل سر خود را بشکست \ تا سر غرقه به خونت سر نی دید منم

جنگ با اسلحه کار تو و یاران تو بود \ آنکه با تیغ زبان بعد تو جنگید منم»

این مرثیه نمونه ای است تام از یک کار عاشورائی که از این دست موارد در کارهای حسین کم نیستند.مرثیه ای باشکوه که با آن حسین فخری میزان بی حد عشق خواهری را به برادر، از زبان پرسوز و گداز خواهر نغمه سرائی می کند.

پژواک این نغمه چقدر استادانه در هزارتوی دالان های روح در حال عبور است، آن روح بی قراری که متأثر از بیان هنرمندانه ی مصائب زینب(س) مبهوت وار در سیری آسمانی، شبنم های اشک را بر عذار لاله گون کالبد خاکی خود می نشاند. تا این تن خاکی افسرده به دلی پرخون و خود دل نیز به جانی گدازان مبدل گردد. تا سرانجام در این تبدل عرفانی دل جان شود و جان نیز با حضرت جانان همچون وجود یکتا در هستی هم محو و ناپیدا گردند.

قلمرو، قلمرو هنر است و احساس، قلمرو عشق و اعتقاد، با همراه کردن دل و جلا دادن روح با این موهبت ها البته هر اشاره ای از وادی بی کران و سراسر عشق کربلا تمامی وجود یک عاشق معتقد را به چنین انفعالی وا می دارد. اما چه بهتر خواهد بود که کارهای عاشورائی خود نیز همانند نوحه اخیر از استانداردهای موسیقیائی و ظرافت های عاطفی و هنری عالی برخوردار باشند که منفعل کننده و منفعل شونده هر دو با نهایت قدرت عمل کنند. تا مظروف تأثیرگذاری و انفعال را تا لبالب ظرف اوج انباشته سازند.

کارهای فخری نسبت به کارهای دیگران حقیقتاً خیلی فراترند که دیگران چنین جنس صدائی را همراه با حماسه و حزنی خدائی ، این چنین دلنشین به صورت یکجا در خود ندارند. سبکی منحصر به فرد و خاص که سال ها باید سپری گردد تا شاید موردی مشابه با آن از نو ظهور کند. با این وجود کیفیت این کارها در مقام قیاس با خود توانمندی های آقای فخری خالی از ایراد نیستند.

به طور مثال در یک مجلس به صورت یکپارچه و چند ساعت متوالی به مداحی پرداختن و تعداد نوحه های زیادی را در یک مجلس خوندن قاعدتاً بر کیفیت کار آسیب وارد می کند. خستگی حنجره، کم آوردن نفس، کاستن از میزان تحریرها و خلاقیت های ظریف آوائی، عدم اوج گیری کامل و ایجاد تحریر در هنگام اوج (البته حجم پر طنین صدا و اوج گیری های حسین فخری یکی از توانمندی های کم نظیر و خداداد ایشان می باشد، که با خلوص و نیت پاکشان، الحمدالله در خدمت تبلیغ و فرهنگ عاشورائی تبدیل به زبانی برنده و غرا گشته است.)، اشتباه در تلفظ و عدم صحیح خوانی بعضی از کلمات و... همگی ایرادهای اجتناب ناپذیری هستند که می شه از تکرار آنان جلوگیری کرد.

ایراد دیگری که متوجه ایشان می باشد که البته بیشتر بر پایه گمان استوار است این است که ایشان، مداحی ها را انگار فقط برای خود مجلس و فضای حاکم بر آن اجرا می کنند و برای ضبط کردن مناسب آنان و در دسترس قراردادنشان در قالب سی دی و... دغدغه ای ندارند.

در گفته های اخیر اگر از لفظ ایراد و غیره استفاده شده منظور ایراد حقیقی نیست بلکه بیشتر گلایه ای است عاطفی که به علت علاقه ی فراوان به کارهای نینوائی و عرفانی آقای فخری و به منظور خلق کردن کارهای جدیدتر و ناب تر و بیشتری از ایشان نوشته شده اند. که از ایشان التماس دعا و طلب حلالیت دارم.

خدا حفظتون کنه آقای فخری، 24 فروردین امسال چند تا از نغمه های عاشورایی آقای فخری را در اینترنت دانلود کردم دو کار قدیمی و یک کار هم فکر کنم متعلق به رمضان 91 با مطلع « صدای ناله می آید ز محراب \ علی در خون خود افتاده بی تاب» که واقعاً هر سه کار جالب بودند.

در مورد مداحی «نماز» یا همان «صدای ناله می آید ز محراب» که تقریباً ده دقیقه زمان داره، بیش از 40 بیت ناب در وصف امیرالمؤمنین با اوج و فرود و تغییر حالت دادن های خاصی به صدا، به احساس من که واقعاً رنگ و لعابی علوی بخشید.

به تصویر کشیدن نماز حضرت در ابیات اول با صدای آرام، گرم و با صلابت و با طمأنینه و صبری در خور ستایش، بی نظیر بود. ابیات بعدی با صدای اوج و تحریرهائی زیبا از مظلومیت و جاودانه بودن راه حضرت ناله می کرد. در قسمتی از نوحه با صدای اوج داریم:

«حبیبا آرزومندم به مردن \ ز محنت عاشقم بر جان سپردن

اشارت از تو می باید سر از من \ نباشد مرگ را عاشق تر از من»

تا می رسد به مصراع:

«علی نالید و از آن زخم جان داد»

که با صدائی بم و محزون، جانسوزترین قسمت نوحه را رقم می زد.

دو نوحه دیگر: «باز ظهر و باز خاک و باز داد از تشنگی \ باز خون و باز درد و باز عشق بندگی» و دیگری «آمده رحلت خاتم الانبیاء \ در عزا و الم عالم کبریا» حقیقتاً یکی از دیگری جالب تر و زیبا تر بودند.

یکی دیگر از جذابیت های این سه نوحه این است که در نوحه ها صرفاً قابلیت های صدا و نظم و دقتی که در آنهاست به آنان رنگ و بوئی حماسی و محزون می دهند، برخلاف بعضی دیگر از نوحه های ایشان که به هق هق گریه و ریختن اشک در میانه ی کار از زیبائی کار به شدت کاسته و بر تأثیرگذاری آنها لطمه ی جدی وارد می شود.

در بین کارهای حسین فخری جای نوحه هائی مختص سوگواری و مدح امامان همام امام زین العابدین(ع) ، امام محمد باقر(ع) ، امام جعفر صادق(ع) ، امام موسی بن جعفر(ع) ، امام محمد تقی(ع) ، امام علی نقی(ع) و امام حسن عسکری(ع) کاملاً خالی احساس می شود.

از این رو از آقای فخری انتظار می رود با نوای ملکوتی و عاشورائی خود برای شناساندن هر چه بیشتر این امامان بزرگوار به نسل جوان کارهایی مثل همیشه زیبا و فاخر را ارئه دهند.

علی الخصوص در این هنگام که اشخاصی شیطان صفت چون شاهین نجفی این سگ انگلیسی که با سخره گرفتن احساسات خدائی شیعیان و مجروح نمودن قلوب پر از عشق علوی آنان و هتک حرمت مقدسات مذهب قصد خودنمائی ، رسیدن به شهرت و باز نمودن عقده های خود و برآوردن امیال و آرزوهای دشمنان دین را دارند. جا دارد فعالیت هایی در خور توسط مداحان و دیگر افراد حسینی صورت پذیرد.

باید که ملت شیعه ایران از این غصه تا روز ابد سرافکنده باشد که نام مهر آفرین تنها فرزند امام رضا(ع) ، ابن الرضا ، ابوجعفر ثانی امام محمد تقی(ع) تنها توسط کاست افرادی مهدوم الدم چون شاهین نجفی لعین شنیده می شود.

افسوس که ملت شیعه ایران برای خلیج همیشه پارس که خود لفظ خلیج (با معادل پارسی کنداب) نیز عربی است این همه عرق به خرج دهند ، همایش ها برگزار می کنند ، لیگ فوتبال تدارک می بینند ، جام های ورزشی و قطعات موسیقی متنوعی اجرا می کنند. در شعرها ، نثرها و در رادیو و تلویزیون و دگر رسانه ها مدام و به صورت یکریز بر همیشه بودن نام پارس برای این خلیج تأکید می شود. طوری که لفظ «خلیج همیشه پارس» تبدیل به شعار می گردد. ولی در مورد مذکور با وجود این همه مداح که تعدادشان از عزاداران نیز بیشتر است حتی یک قطعه درست و حسابی تولید نشده است یا یکی مثل آقای کویتی پور که کارهای موسیقیائی حقیقتاً جالبی در قالب غریبانه ها نیز ارائه داده که از فاخرترین و بارزترین قطعات مذهبی می باشند. در این هنگام احساس مسئولیت نمی کند...

فکر نکنم تولید این کارها برای آنان زحمت خاصی داشته باشد... افسوس...

سازمان تبلیغات اسلامی و اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در این مورد بسیار کم کار و در حقیقت بی کار نشسته اند.

سال 79 یک نوار کاست مذهبی از کارهای آقای غلام کویتی پور به نام «برو میدان» تهیه کردم که حقیقتاً در ابتدا خیلی به دلم نچسبید ولی به مرور زیبایی های صدای او را درک کردم. این نوحه با ترنمی بسیار عاشقانه، گرم و سنگین شروع شد. (علی آرام جان من، علی روح روان من، برو میدان برو میدان) و در اواسط نوحه طنین بسیار حماسی صداش به اوج رسید (خدایا اشبه الناس به پیغمبر به میدان رفت/ ز خیمه ساقی طفلان به کام خشک و عطشان رفت) و در آخر هم یک فرود بسیار احساسی (بزن بوسه به آرامی تو بر رخساره ی اصغر/ بگیر این کودک لب تشنه ی بی شیر را در بر) این تنها صدایی بود که تونست این قدر با روح و احساس من بازی کند. این نوحه در مورد حضرت علی اکبر خونده شد و برای نوجوانی مثل من که در آن موقع ۱۷ سال سن داشتم شنیدن ذکر ائمه در قالب یک اثر هنری زیبا و هیجانی مثل این نوحه بسیار لازم بود و روح مرا بیشتر از پیش از لحاظ عاطفی و احساسی به ائمه اطهار (صلوات الله) نزدیکتر کرد. اگه بگم بیش از هزار بار این قطعه را گوش دادم و هنوزم برام تازگی داره اغراق نکردم. البته بعداً متوجه شدم این کار را آقای حسین فخری اجرا کردند، که اشتباهاً به نام غلام کویتی پور قلم خورده. (خیلی ها هستند که کارهای حسین فخری را به اشتباه با نام کویتی پور می شناسند)

با این که کاملاً مطمئن هستم که آقای فخری از درج این مطالب اصلاً راضی نیستند با این وجود به خاطر عشقی که نسبت به ائمه اطهار و همچنین به خاطر علاقه ای که به شخص ایشان و کارهایشان دارم دوست دارم برای ترویج فرهنگ عاشورایی مطالبی را در مورد کم و کیف کارهای ایشان ارائه دهم. البته از آنجایی که پی گیر کارهای ایشان هستم و به شدت به آنها دلبسته ام نقدها و ایرادهایی هم دارم که در مجال مناسب تری گفته خواهند شد.

[سید منصور میرزایی]

فاصله 8 نت متوالی موسیقی را که از هر نتی شروع و به نت همنام ختم می شود را به لفظ بین الملل «اکتاو» می گویند، که کلمه ای است فرانسوی با معادل عربی «دیوان» و معادل فارسی «گام»، و هر گامی شامل دو دانگ (فاصله 4 نت متوالی) است، که در کلاس های موسیقی به آن نردبان موسیقی می گویند.

در مورد صدای 6 دانگ فکر نکنم در ایران و حتی در جهان اعم از قاری خواننده کسی پیدا بشه که صدای 6 دانگی داشته باشه. مثلاً در بین قراء مشهور جهان کسی را سراغ نداریم که صدای 6 دانگی داشته باشد. صدای مصطفی اسماعیل (استاد مرحوم عبدالباسط) از پایین ترین درجه صوتی تا بالاترین درجه صوتی دارای 18 پرده است که می شود تقریباً 4 دانگ و نیم. صدای استاد محمد رفعت هم با زحمت درجات بالا را دارند. و در بین اساتید آواز تنها استاد شجریان 24 پرده صدا را دارند، یا مثلاً خود استاد بنان اعتراف می کنه که «آرزو داشتم صدایی صاف و با وسعت بالا و کاملی داشتم، اما خدا 3 دانگ صدا بیشتر نصیب ما نکرد که تا همین جا هم سپاسگزاریم.» اما با شنیدن قطعه ای از اجراهای حسین فخری یقیناً شما هم انصاف می دهید که صدای این مرد از6 دانگ هم فراتر می رود.

صدا دارای قابلیت های مختلفی است که عبارتند از: 1ـ ارتفاع صدا (اوج وصعود) 2ـ استقامت صدا 3ـ حجم صدا 4ـ زیر و بم صدا 5ـ انعطاف صدا (تحریر) 6ـ طنین پرده های صدا ، به عقیده من صدای حسین فخری دارای تمام این قابلیت هاست و حتی فراتر، با وجودی که حنجره ایشان به خاطر عوامل شیمیایی دوران جنگ اذیتشون می کنه و از اون صدای استثنائی دوران جوانی شون فاصله گرفتند ولی باز هم فکر نکنم کسی بتونه صدایی با این حجم و قابلیت داشته باشه.

نکته جالب در مورد این نوحه سرا این است که با تمام مطالب گفته شده ایشان حنجره خود را وقف امام حسین(ع) کردند، طوری که انگار این حنجره واقعاً مال خودش نیست و از این بابت صدایش را کوچکترین وسیله ای می داند که می توان به وسیله ی آن تا حدودی به باورهایش ادای دَینی کرده باشد.

ویدئوهای 20 و 24 سال پیش را با ویدئوهای سال های اخیر مقایسه کنید کوچکترین حرکت اضافی از ایشان دیده نمی شه.(دقیقاً نقطه ی مخالف کسانی که با بالا پایین پریدن، درآوردن حرکات اضافی، خواندن اشعاری نازل و بعضاً توهین آمیز قصد معرکه گیری دارند که بله ما هم هستیم، و تعدادشان هم کم نیست) تنها چیزی که از ایشان تغییر کرده موهای سپید و گردی از گذر زمان است که بر چهرشون نشسته. ایشان آرام و با صلابت اند و حتی در هنگامه اوج گرفتن این صلابت و سنگینی رو حفظ و انگار که ذره ای فشار روی حنجره شون نیست.(پرنده صداشون خیلی راحت پرواز می کنه و به آسمون حماسه و هیجان پر می کشه و از ابرهای احساس گذر می کنه، و سرانجام با ترنمی عاشقانه بر شاخه ی خشکیده ی دل می نشینه)

اما نکته تأسف برانگیز در مورد مداحی های ایشان این است که متأسفانه اکثر این قطعات با سیستم های ضعیفی ضبط شده اند و از کیفیت مناسب برخوردار نیستند و تهیه ی آرشیوی کامل از آنها با کیفیت مناسب کار دشواری است، طوری که احساس می کنم کارهای او حتی وارد بازار نمی شوند و خیلی از آنها با بی توجهی به دست فراموشی سپرده می شوند.

10 ، 12 سال پیش در سر هر چهارراهی و هر جا که فضای مناسبی وجود داشت علم هیئتی خودجوش از جوانان و مردم محلی به پا بود که قبل از شروع مراسم در این هیئت ها این نوحه بنشین تا به تو گویم زینب... بود که مردم را دعوت به حضور در مجلس می کرد و از اکثر بلندگوها پخش می شد و به عنوان نمادی برای محرم درآمده بود. یادم میاد در یکی از این مراسم ها که چند مداح در نوبت انتظار نشسته بودند، نوحه خوان اول نوحه بنشین تا به تو گویم زینب... را خواند نوحه خوان دوم بی تابانه فشار آورد که زودتر تموم کنه بعد میکروفون رو گرفت و همین نوحه را دوباره خوند، جریان برای مداح سوم هم اتفاق افتاد که عزاداران اعتراض کردند که نوحه دیگری خونده بشه تا مجلس یکنواخت نشه، انگار همه مداح ها فقط این نوحه را آماده کرده بودند، خلاصه، هر هیئتی که سر می زدم چه قبل از مراسم و چه در هنگام مراسم نوای دلنشین بنشین تا به تو گویم زینب... بود که فضا را معطر کرده بود. نکته جالب این بود که خیلی ها نمی دونستن این نوحه از کیه و حتی مداح هایی که تقلید می کردند می گفتند که نوحه از کویتی پور است. جالبتر اینکه سال 86 همین نوحه با زیرنویس [نوحه: خواهر من] [مداح: غلام کویتی پور] از تلویزیون سراسری پخش شد. هر چند که نغمه های عاشورایی برادر فخری شهره ی شهر هستند ولی خود ایشان مثل اینکه گمنام ترین لاله ی بی نام و نشان است. دقیقاً مصداق کاملی از این نوحه مشهور:

این قوم که فارغ ز جهان گذرانند/ دیریست که از جام بلا دردکشانند

هرچند که در عشق و جنون شهره ی شهرند/ گمنام ترین لاله ی بی نام و نشانند

در آن دوران یعنی تا سال های 76 ،77 هیئت ها خیلی زیاد بودند و در روز عاشورا و تاسوعا در میدان مرکزی شهر به هم می پیوستند و شلوغ ترین و پرسوز و گدازترین روز سال را رقم می زدند. در دوران ریاست جمهوری خاتمی به بهانه ی عبور و مرور وسایط نقلیه و مسدود نبودن خیابان ها و برای رفاه حال مردم این هیئت ها از سطح خیابان ها و چهارراه ها برچیده شدند و محرم منحصر بر حسینیه ها و مساجد شد. خیلی از این هیئت های خودجوش و مردمی به علت نبود جا و مکان مناسب و ظرفیت بسیار کم حسینیه ها و مساجد منحل شدند و تاسوعا و عاشورا را به لطف دولت اصلاحات تا حدود زیادی از تب و تاب انداختند، و خیلی از جوانان آن روزگار را در حسرتی عمیق فروبردند.(با پنبه سر بریدند... حالا خوب فکر می کنم می بینم که حوادث عاشورای 88 یکباره نبود. )

فکر و ذهن جوانان به شدت با دیدن کارهای خارق العاده و بکر مستعد انفعال می شود، هر کاری که در آن ظرافت و نظم دیده بشه می تونه توجه انسان رو به خودش جلب کنه. صدا و موسیقی یکی از عواملی است که می تونه بر روح و روان انسان به صورتی کاملاً محسوس و عمیق اثرگذار باشه.

من خودم به شخصه همیشه دوست داشتم یک قطعه موسیقی مذهبی و عاشورایی با تمام ظرافت های هنری گوش بدم و از اثرات آن بر روح و روان و باورهایم استفاده کنم و هیجان های درونی خودم را خالی کنم. البته از این کارها بسیار کم داریم که اغلب هم کارهای ضعیفی هستند، به استثنای چند کار متوسط عطش و آتش و داغ ازلی از حاج صادق آهنگران و چند کار موسیقیایی از کویتی پور (غریبانه ها).

البته غریبانه(3) کاری است شسته و رفته با موسیقی و جنس صدایی کاملاً نرم و احساسی و با اشعاری غنی و عرفانی که بعضی از این قطعات بازسازی نوحه های قدیمی ایشان می باشند، مثل قطعه «قرآن بخوان قرآن بخوان ای برادر جان»، «یاران چه غریبانه» که برای بار سوم بازسازی و به صورتی متفاوت بازخوانی شده و همچنین قطعه ی بسیار زیبای «دوست دارم کز غم جانسوز عاشورا بمیرم».

به نظر من اگه آقای کویتی پور غریبانه های 4، 5، 6 و... را به بازار عرضه کنه، باز جا داره که اگه بتونه کل کارهای قدیمی را که خونده با اشعاری فاخرتر بازخوانی کنه، در زمینه آثار عاشورایی قطعاً کاری جاودانه انجام داده. «آقای کویتی پور عزیز بی صبرانه منتظر غریبانه های 4، 5 و... و دیگر کارهای شما هستیم.»

در این میان به نظر من آقای فخری ضعیف عمل کردند چون اکثر کارهای ایشان با سیستم های صوتی ضعیفی ضبط شدند که خیلی از آنها به خاطر کیفیت بسیار بدشون قابل گوش دادن نیستند. چه ایرادی داشت که آقای فخری شبیه یک خواننده ی رسمی و حرفه ای از آهنگ سازهای زبده و تنظیم کننده های توانایی استفاده می کرد و کارها را در استریو (حتی بدون آهنگ و موسیقی) با کیفیت بسیار بالا ضبط می کرد. و کارهایی خلق می کرد که در هر زمانی (نه تنها محرم و صفر) هر جوانی می تونست به آنها جان و دل بسپاره.

به نظر من آقای فخری باید کل کارهای خودشون را در استریو (بدون موسیقی) و با کیفیت عالی بازخوانی کنه، تا به عنوان میراثی ارزشمند به نسل آینده منتقل شوند.(چیزی که من همیشه تأسف آن را می خورم) باید اینطور باشه که با انتخاب اشعاری زیبا و گذاشتن ملودی های کار شده و استفاده از تمام قابلیت های صدا بهترین و زیباترین قطعات هنری را در مورد محرم و عاشورا تولید کنند. به قول آقای کویتی پور در وصف ربّنای استاد شجریان: اگر کاری عاشقانه خونده شود و عاشقانه به آن گوش کنیم، امکان ندارد تن و بدنت نلرزد که مداحی های آقای فخری همین گونه هستند، عاشقانه خونده می شوند و بی شک بر دل عشاق حسینی می نشیند.

[سید منصور میرزایی]